Κάθε μέρα πεθαίνουμε κι από λίγο.
Πεθαίνουμε διακριτικά, χωρίς
βιασύνες, δίχως ντροπές, με θάρρος,
με επαγγελματική αξιοπρέπεια.
Αιμορραγούμε οικογενειακώς,
ποτίζοντας εκείνο το παχύ χορτάρι
που άλλοτε οι πρόγονοί μας ξαπλωμένοι πάνω του ονειρευόντουσαν
πως "αύριο όλα θα διορθωθούν", υπάρχουν περιθώρια, αν όχι γι’ αυτούς,
τουλάχιστον για τα παιδιά τους.


Αθήνα-Βερολίνο-Θεσσαλονίκη. Μια νέα γυναίκα αναζητά στοιχεία για την εμπλοκή του πατέρα της στον αφανισμό των Ελλήνων Εβραίων. Με πρόσχημα τη ζωγραφική, στη σκιά άγνωστων θυμάτων, οικογενειακών φαντασμάτων και μιας αδιόρατης ενοχής, πασχίζει να ανακαλύψει το λεπτό όριο ανάμεσα στη ζωή που ζούμε και στη ζωή που επινοούμε.